Over zijn debuut waren we veel minder te spreken maar wat Jeff Jensen ons op deze I’m Coming Home voorschotelt smaakt naar meer.

Met behulp van dertien muzikanten, getuigt deze release van veel meer volwassenheid.  Drie jaar en honderden optredens hebben Jeff Jensen tot een méér dan aanvaardbaar niveau gebracht, zowel vocaal als tekstueel weet hij onze aandacht er deze keer volledig bij te houden.
Naast Jeff zelf (zang en gitaar) opereert zijn vaste band: Bill Ruffino op bas & zang trombone; "Chicago" Chuck Gullens op drums; Jamieson Trotter op piano, Hammond orgel & Fender Rhodes en Nate Lapointe op gitaar & zang.  Zij worden vergezeld door De Pandis Horns waaronder: George Pandis op trompet en bugel; John Roberts op trombone; en Dan Heffeman op tenor en bariton sax. Speciale gasten zijn onder andere: Riz op piano; Marcy Levy op back-up vocals; Alan (BB "Chung King) Miriktani op gitaar, Gary Allegretto op mondharmonica, en Kyle Culkin op zang. En deze keer is kwantiteit geen obstakel voor kwaliteit.

Het beging al veelbelovend met een cover van BB King’s "Ask Me No Questions", gedreven door de blazers en met een schitterende slide solo.  Op de titelsong blijft dit niveau gelukkig aangehouden, het werd een aanstekelijke mix van diverse stijlen op een funky ritme en met een prachtige Hammond solo…
Maar zoals we al vermeld hebben getuigt dit album niet alleen van “muzikale volwassenheid” maar is Jensen er ook met rasse schreden als tekstschrijver op vooruit gegaan.  Hij schuwt daarbij de humor en het sarcasme niet, getuige “Living in Los Angeles”, waar hij het heeft over de Hollywood mensen met plastieken harten of hoe slecht er de lucht wel is (cynisch geïllustreerd door de blazers als willen zij er extra aandacht voor vragen).
Onze vinger duwde automatisch op de replay toets na het beluisteren van "Worried Life Blues" Een plakker met zwoele sax, piano en verschroeiende gitaar…schitterend gewoon  die cover van Big Maceo.

De applausmeter slaagt nog geen tilt bij ons thuis na het beluisteren van dit album maar voor de klasse van het slotnummer "Please Don't Go" zetten wij toch eerbiedig een stapje opzij. Het nummer werd geschreven door zijn vriend (wijlen) Stephen Sorenson en wordt hier uitgevoerd door een ontketende Jensen op gitaar en een Marcy Levy die zorgt voor wat gospelachtige overtunes.  Voor ons het absolute hoogtepunt van dit album.

Jeff Jensen heeft volgens mij met deze release de deur naar Europa geopend…(Luc Meert)